اولین متروی نیویورك:
پروژه مخفی یا معجزه پنهان؟
به گزارش با فناوری، در نیمه های شب، محموله های مرموز تجهیزات سنگین به یک فروشگاه لباس در مرکز نیویورک حمل شده و گهگاهی میله های فلزی از زیر سطح خیابان بیرون می زدند.
غزال زیاری- پروژه ای بزرگ و مخفی در جریان بود که خالقش معتقد بود زندگی شهری را متحول خواهد نمود. در آن زمان، ترافیک ارابه های اسبی شهر را خفه کرده بود.
در سال ۱۸۶۹ میلادی، نیویورک تقریبا یک میلیون نفر جمعیت داشت و تردد ساکنان شهر، با گرد و غبار خیابان های کثیف و مضر همراه بود که احتمالاً بخش زیادی از آنرا کود خشک اسب تشکیل می داد.
آلفرد ایلی بیچ که تقریبا ۲۵ سال قبل از آن و در سن ۲۰ سالگی با شریکش، مالک Scientific American شده بود، نقشه ای در ذهن داشت که علاوه بر حذف ترافیک، به تمیز شدن هوا هم خدمت می کرد ؛ وی در سال ۱۸۷۰ میلادی از این پروژه مخفی رونمایی نمود.
قطار استوانه ای با نیروی باد
ر سال ۱۸۶۷، بیچ که مخترع پرکار و خلاقی بود، در نمایشگاه موسسه آمریکایی در نیویورک، یک قطار روی زمین که با نیروی باد در یک لوله حرکت می کرد را به نمایش گذاشت که بازدیدکنندگان از این طرح استقبال زیادی کردند.
کمی بعد مقاله ای با این مضمون در Scientific American منتشر شد: «اگر می توان از یک لوله برای حمل بسته های نامه استفاده کرد، چرا نتوان یک بسته انسان ی را در یک واگن منتقل کرد؟»
بیچ، به عنوان سردبیر مجله، طرحی از یک ماشین حفر تونل استوانه ای کوتاه به قطر ۲.۷ متر که از آهن و چوب ساخته شده بود عرضه داد که با نیروی هیدرولیک به جلو رانده شده و قادر بود تا تونل گردی زیر زمین حفر کند. بدین ترتیب او همه ابزارهای موردنیاز برای ساخت یک سیستم حمل و نقل مدرن و پاک برای منهتن (به جز مجوز ساخت) را در اختیار داشت.
پنهان کاری در دوران فساد
ر آن زمان، شهر تحت سلطه ویلیام باس توید، دولتمرد بدنام و فاسدی اداره می شد که از خطوط قطار بخار و اتوبوس های اسبی رشوه دریافت می کرد. بیچ برای پنهان کردن هدف واقعی اش، مجوز ساخت لوله های کوچک پستی زیرزمین را دریافت کرد و بعدها یک اصلاحیه قانونی دریافت کرد که در آن به او اجازه داده شده بود تا یک لوله بزرگ برای حمل لوله های کوچک تر بسازد.
او با سرمایه ۳۵۰هزار دلاری که از یک آژانس ثبت اختراع کسب کرده بود، به آرامی پروژه اش را در عمق ۶.۴ متری زیر منطقه برادوی شلوغ آغاز نمود و کارگران با بهره گیری از ماشین حفاری، تونل را نیم متر به نیم متر حفاری کرده و دیواره های تازه باز شده را مستحکم می کردند. اعضای تیم گاهی میله ای فلزی را بسمت بالا (خیابان) فشار می دادند تا مسیر را بررسی نمایند.
پنهان کاری در نیویورک کار سختی است و تدریجا خبر این پروژه فاش شد. در ۲۶ فوریه سال ۱۸۷۰ و کمتر از دو ماه بعد از آغاز کار، بیچ از نمونه ای از Beach Pneumatic Transit رونمایی نمود. قانون گذاران، دانشمندان و خبرنگاران به زیرزمین یک فروشگاه مجاور رفته و وارد یک ایستگاه زیرزمینی جدید شدند.
بازدیدکنندگان که در انتظار زیرزمین های مرطوب و کم نور بودند، وارد اتاق هایی جادار، روشن و راحت شدند و در آنجا حتی یک چشمه آب هم دیده می شد. دیواره های تونل با آجر سفید پوشانده شده بود تا تمیزی آن مشخص شود.
روز پس از آن، نیویورک تایمز نوشت: «باید اظهار داشت که همه بازدیدکنندگان شگفت زده و خوشحال شدند؛ همه آنهایی که آمده بودند تا ایرادی علمی در پروژه پیدا کنند، با تماشای ماشین آلات کامل، استواری کار و ایمنی سیستم ساکت شدند.»
تجربه عمومی و قطار هوای فشرده
ر اول مارس همان سال، قطار هوای فشرده به روی عموم باز شد و بازدیدکنندگان با پرداخت ۰.۲۵ دلار سوار آن شدند. یک فن غول پیکر ۱۰۰ اسب بخاری در پایان ایستگاه، یک واگن محصور شده روی ریل ها به طول حدود ۹۱.۵ متری را بسمت ایستگاه بعدی حرکت می داد. سپس مهندسان فن را برعکس می کردند تا با بوجودآوردن فشار منفی، قطار به نقطه شروع بازگردد.
این واگن استوانه ای در حین حرکت تنها ۳.۸ سانتی متر با دیواره تونل فاصله داشت و داخل آن با مبلمان مجلل، چراغ هایی روشن و صندلی برای ۱۸ نفر تجهیز شده بود. در ماه های پس از آن هم هزاران نفر از این تجربه لذت بردند.
پایان پروژه و مرگ بیچ
یچ درنظر داشت تا این شاهکار را در طول تمام منهتن اجرا نماید و واگن های لوکس ۳۰.۵ متری بسازد. اما توید خشمگین که معتقد بود فریب خورده و کنار زده شده، پروژه را مسدود کرد و بودجه ای برای یک خط راه آهن مرتفع در سمت غرب جزیره اختصاص داد.
از سوی دیگر بیچ هم در بحران مالی سال ۱۸۷۳ متحمل ضرر شد و Beach Pneumatic Transit را تعطیل کرد.
او تا زمان مرگش در ۱ ژانویه ۱۸۹۶ به فعالیت در مجله ادامه داد و در نهایت در سن ۶۹ سالگی در اثر مبتلا شدن به ذات الریه جان باخت.
سه سال بعد، ساختمانی در برادوی گرفتار حریق شد و کارگران هنگام پاکسازی آوار با تونلی روبه رو شدند که یک ربع قرن بسته مانده بود.
در مقاله ای در Scientific American به این نکته اشاره شده که تونل هنوز در وضعیت خوبی حفظ شده و بدون شک برای مقاصد حمل و نقل سریع مفیدست.
منبع: scientificamerican
۲۲۷۲۲۷
منبع: bafanavari.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب