جلوگیری از مبتلا شدن به دیابت در اثر ایمنی درمانی سرطان با سلول های بنیادی
به گزارش با فناوری سلول های بنیادی مزانشیمی در آزمایش های روی موش ها برای پیشگیری از مبتلا شدن به دیابت نوع ۱ بعنوان یکی از عوارض جانبی ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی سرطان، نویدبخش نشان داده اند.
به گزارش با فناوری به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، دیابت نوع ۱ می تواند یک عارضه جانبی نادر اما جدی از درمان سرطان باشد که از آنچه بعنوان مهارکننده های ایست بازرسی ایمنی شناخته می شود، استفاده می نماید. حالا محققان ژاپنی در یک مطالعه جدید بر روی موش ها نشان داده اند که درمان با سلول های بنیادی می تواند به جلوگیری از این عارضه کمک نماید.
خیلی از انواع سرطان از یک ترفند حیله گرانه برای دفاع از خود در مقابل سیستم ایمنی استفاده می نمایند. آنها یک سیستم "نقطه ایست بازرسی" را راه اندازی می کنند که سلول های ایمنی را که به تومور حمله می کنند، غیرفعال می کند. شکل عمده ایمونوتراپی سرطان این فرایند را هدف قرار می دهد و این ترمزها را آزاد می کند و به سیستم ایمنی اجازه می دهد باردیگر با قدرت کامل به سلول های سرطانی حمله کند.
این درمان که از مهارکننده های ایست بازرسی ایمنی استفاده می نماید، در مبارزه با طیف وسیعی از سرطان ها نویدبخش بوده است. با این وجود، ممکنست تعدادی از عوارض جانبی ایمونولوژیک نامطلوب بر اثر آن وجود داشته باشد که در بین آنها التهاب روده بزرگ شایع اما قابل درمان است.
اما این در حالیست که گروه بسیار کوچکی از بیماران ممکنست به دیابت نوع ۱ مبتلا شوند. این اتفاق به سبب تجمع سلول های ایمنی در لوزالمعده که تولید انسولین را مختل می کند، رخ می دهد.
حالا محققان دانشگاه "اوزاکا" در ژاپن در مطالعه جدید خود بررسی نموده اند که آیا سلول های بنیادی مزانشیمی(MSCs) می توانند به جلوگیری از این عارضه جانبی جدی کمک کنند. این سلول های بنیادی تخصصی، در بازسازی بافت و تعدیل عملکردهای ایمنی نقش دارند.
این تیم با ایجاد دیابت در موش ها با دادن یک آنتی بادی مونوکلونال PD-L۱ خالص، با یک مهارکننده ایست بازرسی ایمنی که به طور معمول مورد استفاده قرار می گیرد، آغاز به کار کردند. سپس تعدادی از موش ها با سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از بافت چربی انسان تحت درمان قرار گرفتند و محققان سلول های ایمنی ترشحات لوزالمعده(پانکراس) را بررسی کردند.
در مقایسه با موش هایی که MSCs دریافت کرده بودند و تنها ۱۹ درصد از آنها (۴ مورد از ۲۱ مورد) به دیابت نوع ۱ مبتلا شدند، موش هایی که فقط آنتی بادی را دریافت نمودند، ۶۴ درصد (یا ۱۶ مورد از ۲۵ مورد) به دیابت نوع ۱ مبتلا شدند. همینطور کاهش قابل توجهی در ساخت سلول های T و ماکروفاژها در لوزالمهعده موش های تحت درمان با MSCs وجود داشت.
"شانبان کیتا" نویسنده ارشد این مطالعه اظهار داشت: ما دریافتیم که MSCها به صورت مؤثری از این هجوم سلول های ایمنی جلوگیری می کنند و در نتیجه از اثرات مضر روی سلول های پانکراس جلوگیری می کنند.
ایمنی درمانی یا ایمونوتراپی یک روش درمانی برای برخی بیماریها همچون سرطان است که با تحریک یا سرکوب پاسخ سیستم ایمنی عمل می کند. تحریک سیستم ایمنی برای درمان سرطان و برخی انواع نقص سیستم ایمنی تابحال به کار گرفته شده و در درمان آلرژی، رد پیوند اعضا و غیره آزموده شده است.
ایمنی درمانی در چند دهه گذشته به جزء مهمی از درمان تعدادی از انواع سرطان بدل شده است. دانشمندان حالا درحال تحقیق درباره انواع جدیدتر ایمنی درمانی هستند و نتایج این تحقیقات بر چگونگی درمان سرطان در سال های آتی تاثیر خواهد گذاشت. شیوه های متفاوتی برای ایمنی درمانی سرطان وجود دارد. تعدادی از آنها دستگاه ایمنی بدن را به صورت کلی تقویت می کنند. برخی دیگر دستگاه ایمنی را طوری تعلیم می دهند که به صورت اختصاصی به سلول های سرطانی حمله کنند. ایمنی درمانی در بعضی از انواع سرطان بهتر از سایر انواع آن عمل می کند. در بعضی از انواع سرطان از ایمنی درمانی به تنهایی و در بعضی دیگر از سرطان ها از این روش به همراه سایر انواع درمان استفاده می شود.
سلول های بنیادی مزانشیمی ((MSCs) که بعنوان سلول های مزانشیمی استرومایی هم شناخته شده می شوند، سلول های چند توانی هستند که می تواند به انواع سلول ها همچون سلول های استئوبلاست (سلول های استخوانی)، کندروسیت (سلول های غضروفی)، میوسیت (سلول های عضلانی) و سلول های چربی تمایز پیدا کنند.
دیابت نوع ۱ هم در گذشته دیابت وابسته به انسولین نامیده می شد و هر سنی را دربر می گیرد، اما در کودکان و جوانان شایع تر است. بدن افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ قادر به تولید انسولین کافی نیست. این نوع دربرگیرنده ۵ تا ۱۰ درصد از انواع دیابت است. در این نوع از دیابت تخریب سلولی سلول های بتا در پانکراس اتفاق می افتد.
در دیابت نوع ۱ برخلاف دیابت نوع ۲، وراثت نقش چندان موثری ندارد، بلکه عموما بصورت اسپورادیک رخ می دهد و بیشتر از ۷۵ درصد بیماران دیابت نوع ۱ فاقد خویشاوندان درجه یک مبتلا به این بیماری هستند.
در دیابت نوع ۱، پانکراس هیچ انسولینی ترشح نمی نماید. گفتنی است که انسولین، هورمونی است که بدن را قادر می سازد تا گلوکز موجود در غذا را به انرژی تبدیل کند. درصورتیکه قند موجود در خون نتواند وارد سلول ها شود، در رگ ها انباشته شده و نتیجه آن افزایش قند خون است. قند خون بالا به مرور زمان می تواند تأثیرات جبران ناپذیری را بر روی اعضای مختلف بدن داشته باشد.
با وجود این که از دیابت نوع ۱ اغلب بعنوان دیابت دوره نوجوانی یاد می شود، ولی امکان ابتلای به آن در هر سنی وجود دارد. تشخیص فوری و بموقع این بیماری می تواند از عوارض و مشکلات آتی آن همچون ناراحتی های قلبی، نابینایی، فشار خون بالا، اختلالات عصبی و نارسایی های کلیوی پیشگیری کند. البته دیابتی های نوع ۱ علاوه بر انسولین، به ورزش منظم و رژیم غذایی سالم هم احتیاج دارند.
البته، هنوز راه درازی جهت استفاده از این درمان در انسان وجود دارد و این فقط یک آزمایش اولیه حیوانی و در اندازه کوچک بوده است و برای مساعدت با جلوگیری از این عارضه جانبی نادر اما جدی، باید کارهای بیشتری صورت گیرد و پتانسیل MSCها بیشتر بررسی شود.
این مطالعه در مجله Diabetologia انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب