ساعتی ۳ انفجار مهیب از یک شیء مرموز در نزدیکی زمین
به گزارش با فناوری یک شیء مرموز که تنها ۴۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، در هر ساعت با سه انفجار مهیب، انرژی آزاد می کند و چیزی است که ستاره شناسان هیچگاه تابحال مشابه آنرا ندیده اند.
به گزارش با فناوری به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، ستاره شناسان می گویند یک جرم اسرارآمیز که فقط ۴۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، شبیه هیچ چیزی نیست که تابحال در فضا دیده شده است. آنها فکر می کنند که این شیء می تواند یک ستاره نوترونی* یا یک کوتوله سفید** حاصل از هسته های فرو پاشیده ستارگان با یک میدان مغناطیسی فوق العاده قدرتمند باشد که بعنوان "مگنتار" یا "مغنااختر"*** هم شناخته می شود.
این جرم مرموز هنگامی که در کیهان می چرخد، پرتویی از تشعشع می فرستد و به مدت یک دقیقه در هر ۲۰ دقیقه، یکی از درخشان ترین اجرام در آسمان شب می شود.
مشاهدات نشان داده است که این شیء مرموز سه بار در ساعت با یک انفجار عظیم، انرژی آزاد می کند.
دکتر "ناتاشا هرلی واکر" اخترفیزیکدان مرکز بین المللی تحقیقات نجوم رادیویی(ICRAR) در دانشگاه "کورتین"(Curtin) استرالیا، تیمی را که این کشف را انجام دادند، رهبری کرد. تیم او درحال نقشه برداری از امواج رادیویی در جهان بود که با این "مگنتار" بالقوه روبرو شد.
وی می گوید: این جرم طی چند ساعت در طول مشاهدات ما مدام ظاهر و ناپدید می شد. این کاملا غیرمنتظره بود. این برای ما بعنوان ستاره شناس به شکلی ترسناک بود، چونکه هیچ چیز در آسمان وجود ندارد که این گونه رفتار کند و این در شرایطی است که این جرم واقعاً به ما نزدیک است و تنها حدود ۴۰۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و در واقع در حیاط خلوت کهکشانی ما قرار دارد.
وی ادامه داد: مشاهدات ما با یک جرم اخترفیزیکی پیشبینی شده به نام "مگنتار دوره فوق العاده طولانی" مطابقت دارد.
وی افزود: این یک نوع ستاره نوترونی با چرخش آرام است که وجود آن به صورت نظریه پیشبینی شده بود. اما هیچ کس انتظار نداشت که مستقیماً چنین چیزی را مشاهده کند، چونکه ما انتظار نداشتیم که آنها تا این حد درخشان باشند. این جرم، به نحوی انرژی مغناطیسی را به امواج رادیویی بسیار موثرتر از هر چیزی که قبلا دیده ایم، تبدیل می کند.
"تایرون اودوهرتی" دانشجوی دانشگاه "کورتین" این شیء مرموز را با استفاده از تلسکوپ "آرایه میدان وسیع مورچیسون"(MWA) در غرب استرالیا کشف کرد. میدان دید وسیع و حساسیت فوق العاده این تلسکوپ جهت بررسی تمام آسمان و تشخیص موارد غیرمنتظره عالی است.
"اودوهرتی" می گوید: این هیجان انگیز است که چیزی که سال قبل شناسایی کردم، چنین جرم عجیب و غریبی است.
اجرامی که در کیهان روشن و خاموش می شوند، چیز جدیدی نیستند و اخترشناسان آنها را "گذرا" می نامند، بعضی از آنها طی چند روز ظاهر می شوند و بعد از چند ماه ناپدید می شوند و برخی دیگر در چند میلی ثانیه یا ثانیه چشمک می زنند و سپس خاموش می شوند.
با این وجود دکتر "جما اندرسون" یکی از دیگر محققان این مقاله می گوید که یافتن چیزی که برای یک دقیقه درخشان شود، این کشف جدید را غیرعادی کرده است.
وی با توضیح این که هنگام مطالعه اجرام گذرا، شما درحال تماشای مرگ یک ستاره عظیم یا فعالیت بقایای آن هستید، اظهار داشت: این جرم مرموز بشکلی باورنکردنی روشن و کوچک تر از خورشید است و امواج رادیویی منتشر می کند که نشان داده است میدان مغناطیسی بسیار قدرتمندی دارد.
محققان حالا درحال نظارت بر این جرم هستند تا ببینند آیا باردیگر روشن می شود یا نه و قصد دارند امثال این جرم غیر معمول را در آرشیو وسیع تلسکوپ "MWA" جستجو کنند.
دکتر "هرلی واکر" می گوید: اگر موفق شویم، تلسکوپ هایی در سرتاسر نیم کره جنوبی و حتی در مدار وجود دارند که می توانند مستقیماً ما را به این اجرام برسانند.
وی ادامه داد: شناسایی موارد بیشتر به ستاره شناسان خواهد فهماند که آیا این یک رویداد نادر است یا این اشیا، جمعیت جدیدی هستند که قبلاً هیچگاه متوجه آن نشده بودیم.
* ستاره نوترونی هسته فروپاشیده ستاره ابرغول پرجرمی است که جرم آن در مجموع بین ۱۰ تا ۲۹ جرم خورشیدی بوده است، بخصوص اگر ستاره فروپاشیده غنی از فلز بوده باشد. به جز در مورد سیاه چاله ها و بعضی از اجرام کمتر شناخته شده مانند سفیدچاله، ستاره کوارکی و ستاره عجیب، ستاره های نوترونی کوچک ترین و متراکم ترین ستارگانی هستند که تابحال شناخته شده اند. هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابرنواختر منفجر می شود، گاهی هسته آن می تواند سالم و پابرجا بماند. اگر جرم هسته بین ۱.۴ تا سه جرم خورشیدی باشد، پدیده طبیعی گرانش، آنرا فراتر از مرحله کوتوله سفید متراکم می کند تا جایی که پروتون ها و الکترون ها برای تشکیل نوترون ها به یکدیگر فشرده می شوند. این نوع شیء آسمانی "ستاره نوترونی" نامیده می شود. وقتی که شعاع ستاره ای ۱۰ کیلومتر باشد، انقباضش متوقف می شود. بعضی از ستارگان نوترونی در زمین به شکل تپ اختر شناسایی می شوند که با چرخش خود، دو نوع اشعه منتشر می کنند.
به جهت اینکه تصور بهتری از یک ستاره نوترونی در ذهن به وجود بیاید، میتوان فرض کرد که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده است، یعنی یک قاشق از ستاره نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد. به اضافه این که سرعت چرخش این ستاره ها به دور خودشان تا ۷۰۰ دور در ثانیه هم می رسد و این چرخش با روند بسیار بسیار آهسته کند می شود. بعنوان مثال ستاره نوترونی که در هر ثانیه یک دور می زند بعد از صد سال در هر ۱٫۰۰۰۰۰۳ ثانیه یک دور می زند، به عبارت دیگر بعد از یک میلیون سال هر ۱٫۰۳ ثانیه یک دور می زند.
این ستارگان هنگام انفجار بعضی از ابرنواخترها به وجود می آیند. بعد از انفجار یک ابرنواختر امکان دارد به خاطر فشار بسیار زیاد حاصل از رمبش مواد پخش شده ساختار اتمی همه عناصر شیمیایی شکسته شود و تنها اجزای بنیادی بر جا بمانند.
اغلب دانشمندان عقیده دارند که جاذبه و فشار بسیار زیاد سبب فشرده شدن پروتون ها و الکترون ها به درون یکدیگر می شوند که خود سبب به وجود آمدن توده های متراکم نوترونی خواهد شد. عده کمی هم معتقدند که فشردگی پروتون ها و الکترون ها بسیار بیشتر از اینهاست و این سبب می شود که تنها کوارک ها باقی بمانند و این ستاره کوارکی متشکل از کوارک های بالا و پایین و نوع دیگری از کوارک که از بقیه سنگین تر است، خواهد بود که این کوارک تابحال در هیچ ماده ای کشف نشده است. از آنجائیکه اطلاعات در مورد ستارگان نوترونی اندک است در سالهای اخیر تحقیقات زیادی بر روی این دسته از ستارگان انجام شده است.
** کوتوله سفید گونه ای از اجرام فضایی است که در طول زندگی یک ستاره در دوران پیری بعضی از ستارگان که از حد ۱.۴ جرم خورشید پرجرم تر باشند به ستاره نوترونی یا سیاهچاله با سه برابر جرم خورشید و اگر از این حد کم جرم تر باشند تبدیل به کوتوله سفید می شوند.
ماده تشکیل دهنده کوتوله های سفید به اندازه ای به هم فشرده است که یک فنجان از آن صدها تن وزن دارد. کوتوله های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحله تکامل خیلی از ستاره ها هستند. ستاره هایی که جرمشان تقریباً معادل جرم خورشید یا کمتر از آن است به احتمال زیاد همگی به کوتوله سفید تبدیل می شوند. این اصطلاح برای توصیف مرحله ای از تکامل ستاره ای به کار می رود که ستاره بعد از تبدیل شدن به غول سرخ، در آن مرحله از انبساط بازمی ایستد. در مرحله کوتوله سفید، ماده ستاره ای فشرده می شود و به جسمی کم نور، به اندازه ای بسیار کوچک، به بزرگی زمین تبدیل می شود. آنچه که مانع رمبش و فشردگی هرچه بیشتر این جرم می شود، "تبهگنی الکترونی" طبق اصل طرد پائولی است. از آنجائیکه ستاره دیگر هیچ منبعی برای تولید انرژی ندارد، سرد می شود. یک کوتوله سفید، ستاره ای است که دیگر سوخت هسته ای آن تمام شده و در نتیجه بسیار فشرده و کوچک می شود. چنین ستارگانی بسیار داغ هستند.
*** مگنتار یا ستاره مغناطیسی یا مغنااختر نوعی ستاره نوترونی است که میدان مغناطیسی بسیار نیرومندی دارد. نظریه در ارتباط با مگنتارها توسط "رابرت دانکن" و "کریستوفر تامسون" در سال ۱۹۹۲ عرضه شده است، ولی نخستین انفجار اشعه گاما در ارتباط با یک مگنتار در تاریخ پنج مارس ۱۹۷۹ کشف و به ثبت رسید. در طول یک دهه پس از آن، فرضیه مگنتار به طور گسترده بعنوان تکرارکننده اشعه گاما و اشعه ایکس غیرعادی پذیرفته شد.
این یافته ها در مجله "نیچر"(Nature) انتشار یافته است.
منبع: bafanavari.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب