شناسایی پروتئین هایی که عامل خارش هستند!
پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، ساختار گروهی از پروتئین های گیرنده روی سطح سلول را بررسی نموده اند که به بروز خارش منجر می شوند.
به گزارش با فناوری به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، دانشمندان "مدرسه پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی" (UNC School of Medicine) و "دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو" (UCSF) در پژوهش جدیدی نشان داده اند که مواد شیمیایی چگونه به گروهی از سلول ها معروف به "سلول های ماست" (Mast cell) متصل می شوند تا خارش را پدید آورند. آنها ساختار دقیق پروتئین های گیرنده روی سطح این سلول ها را هنگام اتصال یک ترکیب به این پروتئین ها کشف کردند.
"برایان راث" (Bryan Roth)، سرپرست این پروژه اظهار داشت: پژوهش ما، الگویی را برای طراحی داروهای جدید ضد خارش عرضه می دهد. گروه پژوهشی ما، کار قابل توجهی را انجام داد که دقیقا نشان داده است ترکیبات شیمیایی متمایز چگونه از راه یکی از دو گیرنده متمایز که در خارش نقش دارند، خارش را القا می کنند.
روی سطح سلول ها، پروتئین های گیرنده قرار دارند که میتوان آنها را مانند قفل های پیچیده تصور کرد. هنگامی که یک کلید شیمیایی وارد قفل می شود، نه تنها سلول را باز می کند، بلکه به بروز واکنش زنجیره ای سیگنال ها در سلول منجر می شود. خیلی از مواد شیمیایی این کار را انجام می دهند؛ از دوپامین طبیعی در مغز گرفته تا کافئین و کوکائین.
پژوهشگران در آزمایشگاه راث، دو گیرنده معروف به "MRGPRX2" و "MRGPRX4 " را به ترتیب روی سطح سلول های ماست و روی نورون های حساس به خارش شناسایی نمودند که در بافت همبند زندگی می کنند و در بروز حساسیت ها، تحمل ایمنی، بهبود زخم و سایر عوامل دخیل در سلامتی و بیماری نقش دارند.
چندین دارو که به صورت ناخواسته به سمت این گیرنده ها سرازیر می شوند، هیستامین ها را آزاد می کنند و به بروز عوارض ناشی از خارش می انجامند. داروهایی مانند "ناتگلینید" (Nateglinide)، "مورفین" (Morphine)، "کدئین" (Codeine) و "دکسترومتورفان" (Dextromethorphan) بعنوان عامل این واکنش شناخته شده اند. آنتی هیستامین ها برای کاهش دادن عوارض ناشی از خارش طراحی شده اند اما آنتی هیستامین ها و سایر داروهای ضد خارش، این کار را ناشیانه انجام می دهند و سایر مسیرهای سیگنال دهی سلولی را از بین می برند. بدین ترتیب، عوارضی مانند خواب آلودگی، تاری دید، خشکی دهان و حالت تهوع ایجاد می شود.
پژوهشگران از میکروسکوپ الکترونی استفاده کردند تا نقشه هایی را با وضوح بالا از زمانی که این پروتئین های گیرنده به ترکیبی متصل می شوند تا هیستامین ها را آزاد کنند و به خارش منجر شوند، فراهم نمایند. همینطور آنها توضیح دادند که چگونه داروها به MRGPRX4 متصل می شوند تا خارش در رابطه با داروهای متعدد و بیماری های کبدی را پدید آورند.
راث اظهار داشت: آگاهی دقیق از نحوه انجام شدن همه این فرآیندها در سطح مولکولی، به ما و سایر دانشمندان کمک می نماید تا روش های بهتری را برای کنترل نقش این دو گیرنده در خارش ابداع نماییم.
همینطور پژوهشگران دریافتند که MRGPRX2 و MRGPRX4، در التهاب ناشی از سیستم عصبی، اگزما، کولیت اولسراتیو و درد نقش دارند.
راث اضافه کرد: "آگونیست ها" (Agonists) و "آنتاگونیست های" (Antagonists) نسبتا قوی که در این پژوهش شرح داده ایم، گروهی از کاوشگرهای شیمیایی را عرضه می دهند که می توانیم از آنها برای کشف بیولوژی این گیرنده ها استفاده نماییم.
این پژوهش، در مجله "Nature" به چاپ رسید.
منبع: با فناوری
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب