پژوهشگران دانشگاه استنفورد كشف كردند
شباهت های ژنتیكی میان حیواناتی كه با صدا مسیریابی می كنند
به گزارش با فناوری پژوهشگران ˮدانشگاه استنفوردˮ در بررسی جدید خود، شباهت هایی را در ژنوم حیواناتی كه با استفاده از صدا مسیریابی می كنند، كشف كردند.
به گزارش با فناوری به نقل از ایسنا و به نقل از وبسایت رسمی دانشگاه استنفورد، بخشی از سازگاری های تكاملی مانند پژواك یابی كه بین گونه های غیرمرتبط حیوانات مشترك هستند، در تغییرات ژنتیكی یكسان سرچشمه دارند.
تغییرات خاصی كه در مجموعه ای از ۱۸ ژن صورت می گیرند، به خفاش های گوشتخوار كمك می كنند تا مسیر خویش را به آسانی در شب پیدا كنند و این قابلیت را به دلفین ها و نهنگ های قاتل می بخشند كه طعمه خویش را در بین جریان سریع آب ببلعند. این ژن ها، در رشد گروهی از عصب ها معروف به "گانگلیون اسپیرال"(Spiral ganglion) نقش دارند كه صدا را از گوش به مغز انتقال می دهند.
این گونه های متفاوت از حیوانات، توانایی های منحصر به فرد خویش را به كار می گیرند تا از امواج صدا برای مسیریابی و شناسایی اجسام و طعمه ها استفاده كنند. این توانایی ها، با جهش در ژنوم حیوانات گوناگون به خصوص نهنگ گوژپشت صورت می گیرد كه اقیانوس ها را برای یافتن كریل ها جستجو می كنند و یا خفاش های میوه خوار كه به دنبال غذا می گردند.
یافته های این پژوهش می توانند به یك بحث دیرینه بیولوژیكی در مورد این كه آیا خفاش ها و نهنگ ها برای رسیدن به هدف مورد نظر خود، تحت تاثیر تغییرات ژنومی مشابهی هستند، آخر بدهد. همچنین، این پژوهش می تواند به درك بیشتر پایه های مولكولی اختلالات انسانی همچون ناشنوایی، ضایعات پوستی ناشی از افزایش كلسترول و ارتفاع زدگی كمك نماید.
"گیل بجرانو"(Gill Bejerano)، استاد زیست شناسی تكاملی دانشگاه استنفورد اظهار داشت: دیدن این كه چگونه گونه های متفاوت حیوانات، توانایی های تكاملی خویش را با كمك تغییرات ژنتیكی نشان می دهند، می تواند به درك ما از فیزیولوژی و رشد انسان هم كمك نماید. زیست شناسان حوزه رشد، مدت ها به پژوهش در این مورد پرداخته اند كه آیا منشا درونی توانایی های مانند پژواك یابی، در حیوانات یكسان است یا خیر. ما حالا می دانیم كه نه تنها پاسخ این سوال مثبت است، بلكه خیلی از این تغییرات در ناحیه رمزگذاری ژنوم رخ می دهند.
تغییر كل ژنوم
پژوهشگران دانشگاه استنفورد، روشی ابداع كردند تا با كمك آن، كل توالی ژنوم را تغییر دهند و تغییرات ژنتیكی مشترك میان حیوانات را مشخص كنند.
آنها از این روش، برای شناسایی ژن هایی استفاده كردند كه نه تنها با ژن های مربوط به پژواك یابی، بلكه با ژن های دیگری كه در رشد پوست حیوانات آبزی مانند گاو دریایی و نهنگ قاتل نقش دارند و یا ژن هایی كه ظرفیت و عملكرد ریه حیواناتی مانند خرگوش بی دم و آلپاكا را می افزایند هم مرتبط هستند.
شاید روش پژوهشگران استنفورد بتواند به زیست شناسان در شناسایی تغییرات ژنتیكی گونه های دیگر كمك نماید و به خیلی از سوالات حوزه زیست شناسی رشد هم پاسخ دهد.
بجرانو اضافه كرد: زیست شناسان مدت ها تلاش داشتند به این پرسش پاسخ دهند كه آیا تغییرات تكاملی مهم می توانند در توالی ژن هایی رخ دهند كه شباهت زیادی در گونه های مرتبط دارند یا خیر. این ژن ها معمولا چندین عملكرد را در بافت های متفاوت بدن كنترل می كنند؛ در نتیجه معرفی تغییرات صورت گرفته در آنها دشوار بنظر می رسد اما ما در پژوهش خود دریافتیم كه نه تنها تغییرات ژنتیكی میان گونه های متفاوت حیوانات، مشترك هستند بلكه این تغییرات، در ژن هایی كه وظیفه رمزگذاری را بر عهده دارند، رخ می دهند.
پژوهشگران برای تحلیل تكامل پژواك یابی، توالی ژنتیكی خفاش هایی كه توانایی پژواك یابی دارند را با توالی ژنتیكی خفاش هایی كه فاقد آن هستند، مقایسه كردند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب